Dinsdag 24 juni 2025
De afgelopen weken heb ik intensievere zorg van de thuiszorg gehad. De thuiszorg heb ik nodig voor de verzorging van de PICC-lijn. Die lijn zit in mijn rechterbovenarm en zit er om het infuus op de dagbehandeling aan te sluiten en om het infuusje met chemo (de raket, capsule, of welke naam je het ook wil geven) aan te hangen, wat thuis nog voor 46 uur inloopt. De ene week wordt de pleister vervangen (wat de insteek van de PICC- lijn beschermt tegen infecties e.d.) en wordt de lijn, die nog zo'n 8 cm uitsteekt en van binnen ongeveer 30 cm in mijn ader zit), doorgespoten om verstopping tegen te gaan.
De andere week wordt het infuus afgekoppeld en volgt daarna dezelfde procedure.
Een week of 3 geleden begon de huid van mijn bovenarm onder en rondom de pleister te irriteren. De thuiszorg- verpleegkundige maakte er een foto van met de boodschap 'dit moeten we even in de gaten houden'. Toen ik voor het Pinksterweekend constateerde dat het er niet beter op werd, heb ik gebeld met het kantoor van de thuiszorg- organisatie en gevraagd of iemand in het weekend langs zou kunnen komen om er naar te kijken. Ik heb daar niets op gehoord en dacht nog dat het aan mij lag, want ik belde op vrijdagmiddag rond 17 uur (niet zo handig met de 'vrijmibo', hoewel ik niet de indruk heb dat de thuiszorg zich daar erg mee bezig houdt) en misschien had ik niet duidelijk aangegeven dat de zorg écht nodig was.
Dus, vindingrijk als ik ben, heb ik zelf wat zitten prutsen met een pleistertje hier en een plakkertje daar om de boel bij elkaar te houden.
Toen ik op maandagmorgen nog niemand van de zorg gezien had, heb ik maar weer gebeld met dezelfde vraag. Maar wederom gaf de thuiszorg 'niet thuis' en bleef het bij het zelf oplappen van de loshangende pleister.
Op dinsdagmiddag toch maar even naar het inloopspreekuur van de assistente van de huisarts geweest, die me een zalfje liet voorschrijven en me veel succes wenste.
Uiteindelijk kwam er op woensdagmiddag een verpleegkundige van de thuiszorg, die zich rot schrok omdat de huid onder de pleister er niet uitzag en ze vroeg of ik er niet vreselijk veel last van had gehad. "Nou een beetje wel", gaf ik toe, denkend aan de jeuk en het branderige gevoel op die plek.
Gelukkig was het een doortastende verpleegkundige, die meteen alle zeilen bijzette. Ze belde met kantoor, haar collega's en het ziekenhuis om er werk van te maken. Zelf heb ik ook nog gebeld met het kantoor van de thuiszorgorganisatie, omdat ik voelde dat dit een lesje 'opkomen voor mezelf' was en ik op sommige momenten ook wat doortastender moet zijn.
Het gevolg was dat ik excuses van de thuiszorgorganisatie kreeg en dat er om de dag iemand langs zou komen.
Ineens werd de zorg intensief en kwam er een zelfs een verpleegkundige naar Doorn, waar we 2 dagen tijdens het warme weer op een schaduwrijk vakantiepark verbleven, en stelde ze zelfs voor om op vaderdag naar mijn ouders te rijden, waar ik zou blijven eten. Maar uiteindelijk was dat haar toch te ver rijden, dus gingen we maar eerder naar huis.
Eenmaal aan de beterende hand werd de zorg teruggeschroefd naar één keer in de 4 dagen en komende week wordt het weer 'gewoon' 1 keer per week. Toen dat werd afgesproken sprong ik een gat in de lucht, totdat de volgende dag bloed in de PICC-lijn zat en ik wéér een verpleegkundige acuut nodig had (om stolsels te voorkomen). Blijkbaar woont er een part-time verpleegkundige op 2 minuten loopafstand van mijn huis, dus zij stond al snel paraat.
Nu hopen dat de rust rond de PICC-lijn is wedergekeerd en ik even geen extra thuiszorg over de vloer krijg.
Hoewel het soms wat onrust geeft om elke keer weer klaar te zitten voor zo’n zorgmoment, heb ik veel waardering gekregen voor deze vliegende brigade van de thuiszorg. Ze staan nu dag en nacht voor me klaar. En dat is dan ook wel weer fijn.
(Op de foto een gelukspoppetje van een verpleegkundige. Dat vond ik een leuke variant 😁)
De andere week wordt het infuus afgekoppeld en volgt daarna dezelfde procedure.
Een week of 3 geleden begon de huid van mijn bovenarm onder en rondom de pleister te irriteren. De thuiszorg- verpleegkundige maakte er een foto van met de boodschap 'dit moeten we even in de gaten houden'. Toen ik voor het Pinksterweekend constateerde dat het er niet beter op werd, heb ik gebeld met het kantoor van de thuiszorg- organisatie en gevraagd of iemand in het weekend langs zou kunnen komen om er naar te kijken. Ik heb daar niets op gehoord en dacht nog dat het aan mij lag, want ik belde op vrijdagmiddag rond 17 uur (niet zo handig met de 'vrijmibo', hoewel ik niet de indruk heb dat de thuiszorg zich daar erg mee bezig houdt) en misschien had ik niet duidelijk aangegeven dat de zorg écht nodig was.
Dus, vindingrijk als ik ben, heb ik zelf wat zitten prutsen met een pleistertje hier en een plakkertje daar om de boel bij elkaar te houden.
Toen ik op maandagmorgen nog niemand van de zorg gezien had, heb ik maar weer gebeld met dezelfde vraag. Maar wederom gaf de thuiszorg 'niet thuis' en bleef het bij het zelf oplappen van de loshangende pleister.
Op dinsdagmiddag toch maar even naar het inloopspreekuur van de assistente van de huisarts geweest, die me een zalfje liet voorschrijven en me veel succes wenste.
Uiteindelijk kwam er op woensdagmiddag een verpleegkundige van de thuiszorg, die zich rot schrok omdat de huid onder de pleister er niet uitzag en ze vroeg of ik er niet vreselijk veel last van had gehad. "Nou een beetje wel", gaf ik toe, denkend aan de jeuk en het branderige gevoel op die plek.
Gelukkig was het een doortastende verpleegkundige, die meteen alle zeilen bijzette. Ze belde met kantoor, haar collega's en het ziekenhuis om er werk van te maken. Zelf heb ik ook nog gebeld met het kantoor van de thuiszorgorganisatie, omdat ik voelde dat dit een lesje 'opkomen voor mezelf' was en ik op sommige momenten ook wat doortastender moet zijn.
Het gevolg was dat ik excuses van de thuiszorgorganisatie kreeg en dat er om de dag iemand langs zou komen.
Ineens werd de zorg intensief en kwam er een zelfs een verpleegkundige naar Doorn, waar we 2 dagen tijdens het warme weer op een schaduwrijk vakantiepark verbleven, en stelde ze zelfs voor om op vaderdag naar mijn ouders te rijden, waar ik zou blijven eten. Maar uiteindelijk was dat haar toch te ver rijden, dus gingen we maar eerder naar huis.
Eenmaal aan de beterende hand werd de zorg teruggeschroefd naar één keer in de 4 dagen en komende week wordt het weer 'gewoon' 1 keer per week. Toen dat werd afgesproken sprong ik een gat in de lucht, totdat de volgende dag bloed in de PICC-lijn zat en ik wéér een verpleegkundige acuut nodig had (om stolsels te voorkomen). Blijkbaar woont er een part-time verpleegkundige op 2 minuten loopafstand van mijn huis, dus zij stond al snel paraat.
Nu hopen dat de rust rond de PICC-lijn is wedergekeerd en ik even geen extra thuiszorg over de vloer krijg.
Hoewel het soms wat onrust geeft om elke keer weer klaar te zitten voor zo’n zorgmoment, heb ik veel waardering gekregen voor deze vliegende brigade van de thuiszorg. Ze staan nu dag en nacht voor me klaar. En dat is dan ook wel weer fijn.
(Op de foto een gelukspoppetje van een verpleegkundige. Dat vond ik een leuke variant 😁)