Dinsdag 17 juni 2025: Dagbehandeling onderhoudskuur 6
Deze ziekenhuisdag was niet zo opbeurend. Het begon met een overvolle wachtkamer bij de poli voor bloedafname ('wat doen al die mensen hier?').
Wachttijd van een uur voor mensen in de A-categorie. Voor mensen in de B-categorie, zoals ik, was de wachttijd 'maar' een half uur. De fast-lane , zeg maar.
We waren net op tijd bij de oncoloog, die zelf op tijd tijd was en weer goedgemutst en optimistisch was. Dat was een vrolijke noot voor die dag.
De behandeling vond deze keer weer plaats op de oude, vertrouwde afdeling B2 in kamer 30. Eigenlijk heb ik daar niet zulke goede herinneringen aan, want daar lag ik vaak voor de zware kuur en voelde ik me daar nogal belabberd.
Ik mocht plaatsnemen op de stoel, want de bedden naast mij waren bezet door mede-patiënten. Met niet zulke rooskleurige prognoses en weinig bemoedigende verhalen. Wel triest. Ik merkte dat het indruk op me maakte.
Eigenlijk kwamen we met een zwaar gemoed thuis, hoewel het voor mijzelf geen slechte dag was.
Er lag ook geen leuke post toen ik thuis kwam, integendeel en dat werkte ook niet opbeurend. 'Deze dag maar gauw vergeten en morgen een nieuwe kans', zeiden we tegen elkaar voor het slapen gaan.
En op deze dag (inmiddels woensdag) heb ik maar 1 doel; ergens een ijsje eten. Want ik ben toch ook wel weer gelukkig dat ik, nu met dit mooie zomerweer, geen 'keel-neuropathie' meer heb. En dat ik nu dus 'gewoon' een koud glas water kan drinken en ijsjes kan eten. En dat is dan wel weer prettig.
Veel plezier met de zomer!
Wachttijd van een uur voor mensen in de A-categorie. Voor mensen in de B-categorie, zoals ik, was de wachttijd 'maar' een half uur. De fast-lane , zeg maar.
We waren net op tijd bij de oncoloog, die zelf op tijd tijd was en weer goedgemutst en optimistisch was. Dat was een vrolijke noot voor die dag.
De behandeling vond deze keer weer plaats op de oude, vertrouwde afdeling B2 in kamer 30. Eigenlijk heb ik daar niet zulke goede herinneringen aan, want daar lag ik vaak voor de zware kuur en voelde ik me daar nogal belabberd.
Ik mocht plaatsnemen op de stoel, want de bedden naast mij waren bezet door mede-patiënten. Met niet zulke rooskleurige prognoses en weinig bemoedigende verhalen. Wel triest. Ik merkte dat het indruk op me maakte.
Eigenlijk kwamen we met een zwaar gemoed thuis, hoewel het voor mijzelf geen slechte dag was.
Er lag ook geen leuke post toen ik thuis kwam, integendeel en dat werkte ook niet opbeurend. 'Deze dag maar gauw vergeten en morgen een nieuwe kans', zeiden we tegen elkaar voor het slapen gaan.
En op deze dag (inmiddels woensdag) heb ik maar 1 doel; ergens een ijsje eten. Want ik ben toch ook wel weer gelukkig dat ik, nu met dit mooie zomerweer, geen 'keel-neuropathie' meer heb. En dat ik nu dus 'gewoon' een koud glas water kan drinken en ijsjes kan eten. En dat is dan wel weer prettig.
Veel plezier met de zomer!