Donderdag 20 november 2025 Blog 46
De laatste tijd, als iemand me vroeg: 'Hoe gaat het?', durfde ik te zeggen 'Het gaat goed!'.
En dat klinkt tegenstrijdig voor mijn gevoel: hoe kan ik nou zeggen dat het goed gaat, als ik ooit de diagnose heb gekregen een ongeneeslijke ziekte te hebben?
Maar toch kan het: je goed en fitter voelen in zo'n situatie.
In blog 44 had ik het al over hoe om te gaan met een diagnose. En dat het belangrijk is om de diagnose los te kunnen laten en te kijken naar je eigen situatie en eigen lichaam.
Ik voel dat ik energieker ben en dat de bijwerkingen van de chemo afnemen (zoals de pijn in mijn voeten en de gevoeligheid van de slijmvliezen).
En toch vond ik het spannend om de uitslag van de onderzoeken van vorige week ( CT-scan en bloedonderzoek) te ontvangen.
Want ik voelde me goed en ik had echt vertrouwen, maar toch... wat als?
Afgelopen dinsdag ontving de oncoloog ons met veel enthousiasme en stralend wist ze ons te vertellen dat het er goed uitzag.
De ziekte is stabiel en de tumoren zitten onveranderd op hun plek.
Dat voelt nogsteeds een beetje gek, dat het dus niet weggaat.., maar het gevoel van opluchting overheerste.
Dat mijn gevoel en vertrouwen dus bevestigd werden! En ik blijkbaar meer in staat ben om in verbinding te staan met mijn eigen lichaam.
Ik weet nog dat ik tegen de arts zei; 'dat is mooi, dan gaan we vrolijk verder' en dat hoop ik de komende tijd te doen.
Zonder bucketlist, want het leven op zich is al interessant genoeg; met grote en kleine zorgen, met grote en kleine geluksmomentjes. In mijn eigen wereldje ervaringen op kunnen doen. Daar heb ik genoeg aan.
Tot de volgende keer! Ik houd jullie op de hoogte 😃
En dat klinkt tegenstrijdig voor mijn gevoel: hoe kan ik nou zeggen dat het goed gaat, als ik ooit de diagnose heb gekregen een ongeneeslijke ziekte te hebben?
Maar toch kan het: je goed en fitter voelen in zo'n situatie.
In blog 44 had ik het al over hoe om te gaan met een diagnose. En dat het belangrijk is om de diagnose los te kunnen laten en te kijken naar je eigen situatie en eigen lichaam.
Ik voel dat ik energieker ben en dat de bijwerkingen van de chemo afnemen (zoals de pijn in mijn voeten en de gevoeligheid van de slijmvliezen).
En toch vond ik het spannend om de uitslag van de onderzoeken van vorige week ( CT-scan en bloedonderzoek) te ontvangen.
Want ik voelde me goed en ik had echt vertrouwen, maar toch... wat als?
Afgelopen dinsdag ontving de oncoloog ons met veel enthousiasme en stralend wist ze ons te vertellen dat het er goed uitzag.
De ziekte is stabiel en de tumoren zitten onveranderd op hun plek.
Dat voelt nogsteeds een beetje gek, dat het dus niet weggaat.., maar het gevoel van opluchting overheerste.
Dat mijn gevoel en vertrouwen dus bevestigd werden! En ik blijkbaar meer in staat ben om in verbinding te staan met mijn eigen lichaam.
Ik weet nog dat ik tegen de arts zei; 'dat is mooi, dan gaan we vrolijk verder' en dat hoop ik de komende tijd te doen.
Zonder bucketlist, want het leven op zich is al interessant genoeg; met grote en kleine zorgen, met grote en kleine geluksmomentjes. In mijn eigen wereldje ervaringen op kunnen doen. Daar heb ik genoeg aan.
Tot de volgende keer! Ik houd jullie op de hoogte 😃