Woensdag 30 juli 2025 Onderhoudskuur 9
Deze week was het even wennen, omdat het nieuwe systeem was ingegaan. Het gesprek met de arts is losgekoppeld van de dagbehandeling, dat is nu op verschillende dagen.
Zo gingen we op maandag naar het UMC om bloed te laten prikken. Even d'r in en d'r weer uit, dacht ik. Maar de wachtkamer zat zo vol, dat het ruim een half uur duurde voor ik aan de beurt was (en dan heb ik de 'fast-lane', voor andere mensen liep de wachttijd op tot ruim een uur...)
Dan duurde het telefonische gesprek met de oncoloog op dinsdag beduidend korter; in 3 minuten hadden we de bloeduitslagen besproken en de arts een fijne vakantie gewenst. Ze belde al aan het begin van de ochtend, dus daar hoefde ik geen rekening meer mee te houden, verder op de dag.
Op woensdag werd ik opgehaald door mijn zus, om samen naar de dagbehandeling te gaan. Het voelde voor mij heel raar om alleen voor de kuur naar het ziekenhuis te moeten. Ik bedacht me steeds of ik niets vergeten was; had ik alle formulieren bij me, genoeg te drinken, m'n oortjes en puzzelboek om de dag door te komen... (Maar dat was allemaal niet nodig. In ruim 2 uur stonden we weer buiten.)
Op het laatst was de planning omgegooid en konden we weer naar kamer 30 op de verpleegafdeling i.p.v. naar de serre of kamer met uitzicht op de 5e verdieping. Op deze afdeling lijkt het personeel wat chaotischer en drukker dan op de afdeling voor de dagbehandeling. Soms zeggen de verpleegkundigen dingen of stellen ze vragen, die me onzeker zouden kunnen maken als ik er niet zoveel van af wist. Ik ken nu aardig het schema en namen van alle medicatie uit mijn hoofd, dus als er iets wordt geroepen dan kan ik zelf aangeven of het wel of niet klopt. Mijn zus en ik kwamen tot de conclusie dat het belangrijk is om zelf alert te blijven en mee te denken en dat je er niet vanuit moet gaan dat een ander het wel weet en het juiste voor je doet, vooral op medisch gebied. Je eigen gezond verstand gebruiken.
Ik merk dat ook op andere gebieden. Als je denkt 'het klopt niet', blijf dan vragen stellen en je eigen verstand gebruiken. Daar kun je nooit spijt van krijgen!
Als ik terug denk aan de afgelopen 3 jaren, dan heb ik eerder spijt van dingen die ik niet gevraagd of aangekaart heb en dat ik misschien te vaak gedacht heb dat het wel goed zou komen....
Deze afgelopen jaren zijn een aardige les in assertiviteit en in het ontwikkelen van mijn (zelf-) bewustzijn. En nu hopen dat ik daar nog lang plezier van mag hebben!
NB; de foto hierboven heb ik vanmorgen (donderdag 31 juli) gemaakt tijdens mijn blote - voetenwandeling. Wat je allemaal tegen kunt komen hier in de buurt!
(Excuses voor de kwaliteit, ik ben nog bezig met een cursus fotoshop 😄. Het is in ieder geval wel echt… )
Zo gingen we op maandag naar het UMC om bloed te laten prikken. Even d'r in en d'r weer uit, dacht ik. Maar de wachtkamer zat zo vol, dat het ruim een half uur duurde voor ik aan de beurt was (en dan heb ik de 'fast-lane', voor andere mensen liep de wachttijd op tot ruim een uur...)
Dan duurde het telefonische gesprek met de oncoloog op dinsdag beduidend korter; in 3 minuten hadden we de bloeduitslagen besproken en de arts een fijne vakantie gewenst. Ze belde al aan het begin van de ochtend, dus daar hoefde ik geen rekening meer mee te houden, verder op de dag.
Op woensdag werd ik opgehaald door mijn zus, om samen naar de dagbehandeling te gaan. Het voelde voor mij heel raar om alleen voor de kuur naar het ziekenhuis te moeten. Ik bedacht me steeds of ik niets vergeten was; had ik alle formulieren bij me, genoeg te drinken, m'n oortjes en puzzelboek om de dag door te komen... (Maar dat was allemaal niet nodig. In ruim 2 uur stonden we weer buiten.)
Op het laatst was de planning omgegooid en konden we weer naar kamer 30 op de verpleegafdeling i.p.v. naar de serre of kamer met uitzicht op de 5e verdieping. Op deze afdeling lijkt het personeel wat chaotischer en drukker dan op de afdeling voor de dagbehandeling. Soms zeggen de verpleegkundigen dingen of stellen ze vragen, die me onzeker zouden kunnen maken als ik er niet zoveel van af wist. Ik ken nu aardig het schema en namen van alle medicatie uit mijn hoofd, dus als er iets wordt geroepen dan kan ik zelf aangeven of het wel of niet klopt. Mijn zus en ik kwamen tot de conclusie dat het belangrijk is om zelf alert te blijven en mee te denken en dat je er niet vanuit moet gaan dat een ander het wel weet en het juiste voor je doet, vooral op medisch gebied. Je eigen gezond verstand gebruiken.
Ik merk dat ook op andere gebieden. Als je denkt 'het klopt niet', blijf dan vragen stellen en je eigen verstand gebruiken. Daar kun je nooit spijt van krijgen!
Als ik terug denk aan de afgelopen 3 jaren, dan heb ik eerder spijt van dingen die ik niet gevraagd of aangekaart heb en dat ik misschien te vaak gedacht heb dat het wel goed zou komen....
Deze afgelopen jaren zijn een aardige les in assertiviteit en in het ontwikkelen van mijn (zelf-) bewustzijn. En nu hopen dat ik daar nog lang plezier van mag hebben!
NB; de foto hierboven heb ik vanmorgen (donderdag 31 juli) gemaakt tijdens mijn blote - voetenwandeling. Wat je allemaal tegen kunt komen hier in de buurt!
(Excuses voor de kwaliteit, ik ben nog bezig met een cursus fotoshop 😄. Het is in ieder geval wel echt… )